تفسیر احتماعی-فرهنگی امر زیارت در امامزاده های شهر تهران

پرستش و تقدس از زمان های دور تاکنون در بین اقوام و گروه های مختلف وجود داشته و جایگاه ویژه ای بین ادیان گوناگون داراست . یکی از نمونه های کنش دینی که در کیش ها و مذاهب گوناگون جهان درباره ی آن سفارش بسیار شده ، زیارت است . زیارت در ایجاد تمرکز و چشم انداز اجتماعی– فرهنگی بهره و سهم به سزایی دارد . زیارت ، امروزه به سبب ویژگی های ساختاری و کارکردی که دارد ، دامنه ی گسترده ای از کنش های بسیاری از کنش گران را زیر پوشش خود قرار داده است . بنابراین در این پژوهش برآنیم به تفسیر اجتماعی فرهنگی زیارت در امام زاده های شهر تهران بپردازیم . داده های مورد نیاز با مشاهده ، مصاحبه و گفت وگو و بررسی اسناد و مدارک از امامزاده های شاه عبدالعظیم و ابولحسن در شهرری ، امامزاده یحیی و ولی در جنوب و امامزاده صالح در شمال تهران با ملاحضه ی بزرگی و کوچکی ، پراکندگی ، شهرت و مقبولیت این امامزاده ها برای بررسی به دست آمده اند . بر اساس یافته های این بررسی حرم ، رواق ، ایوان ، گنبد ، مناره ، صحن ، مراکز اجتماعی ، فرهنگی ، آموزشی و اقتصادی با مرکزیت حرم ساخت یک امامزاده را شکل می دهند . زیارت و امامزاده بر مبنای داده ها و یافته های این پژوهش کارکرد مذهبی و دینی ، کارکرد تاریخی ، کارکرد سیاسی ، کارکرد هنری ، کارکرد اقتصادی ، کارکرد روانی ، کارکرد آموزشی ، اجتماعی و فرهنگی را انجام می دهند . معناهای نشانگان فرهنگی امامزاده ها ، آداب و رسوم و انگیزه ی زائرین نیز در این پژوهش مورد بررسی قرار گرفته اند .